Fioletowy żywot~ Szpital

Per. Carmel
Kiedy zobaczyłam dusze taty uspokoiłam się. Wiedziałam że teraz będzie już tylko dobrze. Bo co by miało być nie tak.  Wokoło mnie i taty zrobiło się biało.
- Żegnaj Carmel.
- Ale czemu się ze mną żegnasz ?  Przecież i tak za niedługo się zobaczymy...
- Racja.
Przytulił mnie. Wszystko zrobiło się białe. Próbowałam chwycić tatę za rękę. Ale nigdzie go nie było?!
~~~~~~~~~~~~~~~~~Jakiś czas później~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Obudziłam się w szpitalu. Jasne światło raziło mnie w oczy... Widziałam mamę, wujka Scotta, ciocię Violet, Lulu, Jake i jakąś dziewczynę. Dziewczyna miała jasnoszare włosy i czerwone oczy.
- Czemu się tak na mnie patrzycie?
- Nikt się nie spodziewał że się aż tak zmienisz.- Odezwała się mama.
- Zmieniłam się?
Ciocia Violet podała mi lusterko. A w nim zobaczyłam 12-latkę o białych włosach i rubinowych oczach. Znaczy chyba... Lewe oko miałam przysłonięte białą opaską. Po chwili moje oczy zmieniły kolor na złoty. Przeczesałam włosy i zobaczyłam fioletowe pasemko?!
- To nie mogę być ja...
- A jednak...- Wymruczała dziewczyna.
- Kim ty jesteś.
Wszyscy zaczęli chichotać.
- Wiedziałam  że nie będzie wiedzieć kim ona jest.- Triumfalnie krzyknęła Lulu.
- To kim ona jest? Zaraz Plush?!
- Brawo, tak to ja...
- Ale co ci się stało?!
- Pogadamy innym razem.
- A gdzie tata?
Momentalnie wszyscy stali się smutni i bladzi.
- Clary ty jej powiedz.- Powiedziała Violet.
- O co chodzi?!
- Taty już nie ma na tym świecie. Nie mógł wrócić do swojego ciała. Sama wiesz czemu. Nie kazałam wziąć  tych tabletek. Sam wyrwał mi je z ręki.- Powiedziała po czym z jej oczy wypłynęły łzy. Po chwili dotarło do mnie co się tak właściwie stało. Po raz 2 straciłam ojca. Odkryłam nogi i próbowałam wstać. Kiedy tylko dotknęłam ziemi poczułam straszny ból.
- Czy ja...
- Spokojnie będziesz mogła chodzić.- Uspokoiła mnie Plush.
Z wielkim bólem stanęłam na nogi i próbowałam wybiec z pokoju. Jednak z niepowodzeniem.
Wylądowałam w ramionach Jake.
- Jeszcze trochę będziesz musiała tu wytrzymać.  Podniósł mnie z podłogi i położył z powrotem w łóżku. Mama się uspokoiła.
- Możecie mnie na chwile zostawić ?