Wierszeł

Sala. Pusta a pełna zarazem. Pusta bo nikt tu duszą nie jest tylko słowami. W rogu parka. Ona w jego objęciach przyjmuje kwiaty. A ja ? Czekam. Na niego.... Czy przyjdzie ? Czy mnie wystawi? Co mam myśleć o jego postaci ? Przybędzie jako anioł czy diabeł? Miły czy oschły jak stara lillia w wazonie. Wszyscy mówią, gwar nie ustał. Godzina jedna, druga.... I co ? Dwa słowa.... RACHUNEK PROSZĘ....