Violet- Rozdz.4 Wilczka....

Minął dzień od napadu. Pan narcyz został oddany do odpowiednich władz ale został wypuszczony. Sama się zastanawiam no z jakiej racji? Obecnie obserwowałam z okna, pełnię księżyca. Ech brak tlenu zmusił mnie do przejścia wszystkich wagonów w celu dotarcia do końca pociągu. W powietrzu czuć było zapach sosnowych igieł. Stwierdziłam że Znajdujemy się w lesie choć widnokrąg zasówała lekka mgiełka. Pociąg przystanął. Po chwili zoriętowałam się w owej sytuacji. Byliśmy godzinę jazdy od miejsca krańca odróży. A pozostało 5 godzin. Do końca jazdy. To był zaplanowany postój. Moje uszy zdołały jednak uchwycić szelest zza moich pleców pośród gwaru leśnej fauny nocnej. Ukryłam się za bagarzami. Przez wagon cichaczem przeszła Luna. Co ona tu robi? Porozglądała się w koło czy nikt jej nie obserwóje i zeskoczyła za balustradę balkoniku ostatniego wagonu. Nie wiele myśląc i dając się kierować wrodzonemu instynktowi i ciekawości, podążyłam za nią. Gdy me stopy dotknęły gruntu poczółam chłud śniegu. Śnieg w Grecji zachowuje się na krótko i tylko w lasach co utwiedziło mnie w teorii naszego miejsca pobytu. Dobyłam noży i Pobiegłam w las licząc na łud szczęścia że znajdę Lunę. Nie pomyliłam się ale to co ujrzałam przekroczyło me wszelkie oczekiwania. Dobiegłam do polany na której stał wilk wpatrzony w mą osobę. Miał szaro- brązową sierść i bystre oczy. Z daleka nie widoczny naszyjnik spoczywał na piersi zwierzęcia. Stałyśmy tak wpatrzone w siebie analizując swe wzajemne zachowanie. Schowałam broń i podeszłam do niej bez cienia przestrachu. - Wiedziałaś że jestem inna jak ty... Miałaś rację- wyszeptałam gładząc jej miękkie futro. Czułam błogie uczucie spokoju a wiatr zdawał się nieść dla mnie frazy mądrości. W głowie utkwiła mi zwłaszcza jedna z nich... You're not alone....