Carmelka 2

Gdy znalazłam się w domu, bez słowa pobiegłam do swojego pokoju, zamykając zamek w drzwiach. Rzuciłam się na aksamitną pierzynę łóżka i wybuchłam płaczem. Miękka połać koca po chwili przesiąknięta była łzami. Nie ma jej przy mnie od kilku minut, a już się czuję jakby całe wieki minęły. Tata zapukał do drzwi i pytał się czy wszystko w porządku, w jego głosie zdało się wyczuć smutną nutę. Zbyłam go szybką odpowiedzą, oczywiście fałszywą. I postanowiłam przestać się użalać nad sobą. Jaka samolubna jestem.... Myślę co się będzie działo jak mamy przy mnie nie będzie, a tacie jest pewnie jeszcze trudniej. Zabrałam nóż, telefon i patyk do podręcznej torebeczki w czaszki. I zwinnym ruchem otwarłam okno wspinając się z parapetu na dach. Podciągnęłam się i zwinnym skokiem wylądowałam obok komina. Usiadłam na szorstkiej powierzchni. Oddychając spokojnie, nie świadomie nuciłam game over..... Wybrałam numer i ustawiłam telefon tak bym mogła dokładnie słyszeć odbiorcę podczas innych czynności. Zaczęłam strugać patyk był cienki ale długi i zakrzywiony. Po kilku poprawkach idealny na łuk. Po chwili usłyszałam sygnał odbierania telefonu. -Hallo, hallo?- Odezwał się głos chłopaka w moim wieku. -Telefon ci nawala że potrzebuje twojej całodobowej opieki?-Powiedziałam-Idziesz w ślady ojca i stoisz na posterunku przy telefonie? -A Carmel to ty.- Odpowiedział Chłopak nie zaważając na moje komentarze.-Jak tam? -No nie wiem... moja mama jest nieuleczalnie chora i moje życie legło w gruzach. Więc domyśl się James.-Warkęłam. -Dobra, dobra nie denerwuj się.... zdecydowanie temperament to ty masz po ojcu. -Ta? To ciekawe po kim ty masz ten niewyparzony.....-Nie skończyłam bo z dołu dobiegło do mnie pytanie taty, no cóż zważywszy na to że było wypowiedziane pół krzykiem.... -Carmel? Jesteś na dachu? -Kończę. Przyjdź z ojcem do pracy. Dozo.- Rozłączyłam się i zeszłam na parter do kuchni. Zawsze mogę powiedziać że dzwoniłam do cioci Violet. Ona to potwerdźi.... za pewną przysługę XD.